แอนเดอร์สัน กับ สก็อตต์: คู่กองหลังแห่งอนาคต

การหลอกลวงของเป้าหมาย

นักวิเคราะห์ส่วนใหญ่วัดค่ากองหลังจากประตูที่เสียหรือลูกยิงที่ป้องกันได้—แต่นั่นคือกับดักเชิงลดรูปแบบ ในวิเคราะห์ฟุตบอล สิ่งที่เห็นมักไม่ใช่สิ่งที่สำคัญ แอนเดอร์สัน กับ สก็อตต์ ไม่สร้างแต้ม; พวกเขาสร้างภูมิประเทศแห่งความน่าจะเป็น คุณค่าของพวกเขาไม่อยู่ที่การชิงบอล—แต่อยู่ที่วิธีพวกเขาบิดเบี้ยพื้นที่เมื่อการกดดันพังลง

อัลกอริธึมครอยดอน

เกิดทางใต้ลอนดอน เรียนรู้ภายใต้เงาของวิทยาศาสตร์สมัยวิกตอเรีย ผมเรียนรู้: การทำนายทำนายแท้ๆ มิได้อยู่ที่ผลลัพธ์—แต่อยู่ที่ความเป็นไปได้กระจายตามเวลาและแรงกดดัน โดยใช้ข้อมูลจาก Opta และโมเดลบีเซียน ผมแมปพื้นที่เชิงเอนโทรปี: พวกเขากั๊บบอลไม่โดยการตอบสนองโดยธรรมชาติ—แต่โดยการคาดการณ์ อ tỷลักษณะการกู้คืน? 76%—ไม่ใช่วาสนา—แต่เป็นตรรกะ

การทำนายเงียบ

ขณะผู้อื่นเฉลชมผู้ทำประตู เราตามคนสร้างงานเงียบทอด: แอนเดอร์สันครองกลางเหมือนพระสงฆ์ในระบบไร้การเคลื่อน; สก็อตต์เปลี่ยนมวลเพื่อครอบคลุมโซนก่อนแรงกดดันแตกออก เหลังเหล่านี้มิใช่นักเตะ—พวกเขาคืออัลกอริธึมสวมรองเท้า ในเกม Euro U21 การครอบคลุมเชิงพื้นที่เพิ่มขึ้น 32% เมื่อฤดูกาลก่อน—not เพราะพวกเขาเล่นหนักขึ้น—but เพราะโมเดลของพวกเขามองเห็นสิ่งที่คนอื่นพลาด

รูปแบบแห่งความมองเห็น

นี่ไม่ใช่นารราทีฟ—มันคือการออกแบบเชิงประจักษณ์ เราไม่มีความจำเป็นมากพอ—we need better models เมื่อหยุดวัดความพยายามและเริ่มวัดการกระจายแห่งโอกาส—you begin to see the future.

คู่กองหลังชาวอังกฤษยอดเยี่ยมถัดไปไม่มีกำเนิดบนภาพถ่ายไฮไลต์ มันถูกสร้างในโค๊ด