ยุโรป vs แอฟริกาใต้: ข้อมูลเปิดโปงอำนาจใหม่ในฟุตบอล

การสงครามของตัวเลข

ฉันเฝังการแข่งขันเหล่านี้มานับสิบปี—ไม่ใช่แฟนบอล แต่เป็นผู้วิเคราะห์ข้อมูลที่วิเคราะห์แต่ละผ่าน การยิง และการเข้าหาด้วยโมเดลพายธอน เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องความหลงใหล มันคืออัตราการครองบอล

การเปลี่ยนแปลงของโตโยตา (1980–2004)

แล้วมาถึงโตโยตาคัพ: การแข่งขันแบบเดียวในโตเกียว การสนับสนุนจากบริษัท และการปฏิวัติเงียบ ยุโรปไม่ได้แค่แข่ง—พวกเขาปรับตัวเอง dูเอซ มิลาน และเรอัลมาดริด เริ่มสร้างเครือข่ายระยะสั้น: การครองบอลและการควบคุมตำแหน่ง ถึงปี ’98 ทีมยุโรปมีขอบเขตเล็กน้อย—53% เฉะเทียบกับ 47% แต่อเมริกาใต้? ยังโจมตีมากกว่าเสมอ

การครอบครองโดยอัลกอริตึม (2005–2024)

ฟีฟ่าขยายเป็น 32 ทีม นั่นคือจุดที่ข้อมูลกลายเป็นเรื่องจริง: ยุโรปชนะ 16 จากการแข่งขันสุดท้าย 19 อัน dูเอซ มิลาน เพียงลำเดียวคว้าถึงห้าถ้วย—ไม่ใช่ว่าพวกเขามีผู้เล่นดีกว่า—but เพราะพวกเขามีระบบดีกว่า

ทุกผ่านถูกวัดแล้วตอนนี้: มิดฟิลด์ของบาร์เซโลนาครองบอลได้ถึง 88% เมื่อเจอกับเอเมอใน ’23; เชลซีย์อยู่ที่ 82% ในขณะที่แฟลเมงโกอยู่เพียงแค่ 58% ในทางกลับ เฟลเมงโกสร้างการโจมตีห้าครั้งจากสามการตอบโต—anomalies เชิงสถิติที่ยังชนะเกมเสมอ

สภาพแวดล้อมแห่งความแตกต่างคงอยู่

แอฟริกาใต้ไม่มากควบคุมลูก—butพวกเขาครอบครอมพื้นที่สุดท้าย tỷในการแปลงประตูของพวกเขาสูงกว่ายุโรปเฉลี่ย +37%

นี่ไม่ใช่วัยตก—even it’s evolution. yุโรปสร้างอัลกอริตึมให้กับฟุตบอล. แอฟริกาใต้อาศรพจน์ไว้อย่างเดินทาง. หนึ่งควบคุมเวลา. อีกฝ่ายสร้างความวุ่นวาย—and เปลี่ยนมันให้กลายเป็นประตู