นักวิเคราะห์ NBA ทำนายพยากรณ์ชิงแชมป์

เกมไม่ได้เล่นบนสนาม—แต่เล่นในเมทริกซ์

ฉันใช้เวลาสิบปีสร้างแบบจำลองที่มองบาสเกตบอลไม่ใช่ความ athleticism แต่เป็นโซ่มเชนกำลังเคลื่อนไหว การแข่งขันรอบชิงแชมป์โลก? ไม่ใช่—มันคือ NBA Finals ที่แฝงเป็นการแข่งขันระดับโลก และเดาสิ? ผู้ชนะห้าคนไม่ใช่นักเสี่ยงที่โชคดี—they เป็นวิศวกรที่ป้อนข้อมูลเรียลไทม์เข้าสู่ต้นรีเกรชั่น ในขณะที่คนอื่นตามหา “ความรู้สึก”

เมทริกซ์ไม่โกหัว—แต่มนุษย์ทำ

cเมื่อทีมลดการครองกลางต่ำกว่า 42% และอัตราการยิงพุ่งเกิน 68%? มันไม่ใช่อารมณ์—มันคือแคลคูลัสสวมผ้าเดนไนม์ ฉันเห็น: หนึ่งนักวิเคราะห์ทำนายการเปลี่ยนแปลงด้วยความแม่นยำถึง 93% เพราะเขาโมเดลพาสคอร์เนอร์เหมือนเส้นสเปกตรัลบนฮีทแมพ—he didn’t ‘feel’ the game—he measured its heartbeat.

เพราะคุณแพ้ (และเพราะคุณควรใส่ใจ)

คุณไม่ได้เติมแบบของคุณ? ดี—you auto-disqualified yourself from prize money. มันไม่ได้เกี่ยวข้องกับการเชียร์—มันคือการลดเอนโทรปีภายใต้แรงกดดัน แผนภูดาสีไม่ว่าคุณจะเชื่อมั้ง—they just output truth.

ข้อมูลไม่มอบาย—in only wins

ฉันสร้างเครื่องมือนี้สำหรับ ESPN เพราะแฟนกีฬาสมควรได้อะไรดีกว่าตำนาน dาวของคุณเต็มไปด้วยเมม—but my console hums with p-values และ covariance matrices. ครั้งหน้าเมื่อคุณเดาผลลัพธ์—ถาม: ‘R² เท่าไหร?’ Not ‘ใครชนะ?’ นี่แหละวิธีเราอ่านบาสเกตบอลตอนนี้—not with our eyes, but with our code.