ช่วงพักครึ่งเวลาที่เปลี่ยนเกม

อัลกอริธึมช่วงพักครึ่งเวลาที่ชนะเกม

ฉันอยู่ในห้องแต่งตัวคืนนั้น—not เป็นแฟน—but เป็นผู้ที่เขียนโมเดลเดียวกันมา 17 ฤดูกาล เมื่อรอดรีและกัวร์ดิโอลาหยุดพักครึ่งเวลาเพื่อหารือ “ผู้เล่นที่ว่าง” ฉันไม่ได้ยินการคุยกันธรรมดา—ฉันได้ยินเอนโทรปีถูกลดลง พวกเขาไม่ได้เดาทางเคลื่อนถัดไป—พวกเขาทำงานจำลองเรียลไทม์: เวกเตอร์เก็ตนพรีสต์เทียบเท่าแกนกลางของอินเตอร์ โดยคำนวณเลนผ่านการส่งบอลทุกๆ 47 วินาที จากข้อมูลเซ็นเซอร์สวมใส่ นี่ไม่ใช่สัญชาติ—แต่เป็นการตัดสินใจแบบเบย์เซียนภายใต้แรงกดดัน

พื้นที่ว่างคือลูกใหม่

ผู้วิเคราะห์ส่วนใหญ่มองข้าม: พื้นที่ไม่ใช่สิ่งเฉยๆ—มันคือภูมิประเทศเชิงพลศาสตร์ที่ปรับตามฝ่ายตรงข้าม ในช่วงเวลา10นาที กัวร์ดิโอลาไม่ได้บอกว่า “ส่งบอลไปปีก”—เขาแผนแผนที่โซน—แต่ละช่องว่างเป็นโหนด XGBoost ในโมเดลเปลี่ยนผ่านของเรา เราทำงานสามเวอร์ชั่น: พื้นที่ครึ่งลึก, สามเหลียมกลับด้านของการเคลื่อนไหว, การโหลดเงียบ ฉันเคยเห็น XGBoost เหนือกว่าเนิรอลเน็ตในสถานการณ์ possession ตําแหนมาก่อน—but ไม pernah เหมือนความแม่นยำในการปรับครั้งคราว这一次。ความแตกต่าง? เนมอัลเน็ตเดาแพเทริน; เราปรับพวกมัน