กีฬาเป็นกวีนอัลกอริธึม

สนามเป็นอัลกอริธึมที่มีชีวิต

ฉันไม่ได้มองบาสเกตบอลหรือฟุตบอลเหมือนคนอื่น ฉันเห็นเส้นทางที่ถูกคำนวณด้วยเอนโทรปีและความตั้งใจ การยิงสามคะแนนไม่ใช่โชค—it เป็นฟังก์ชันเวียนซ้ำที่แก้สมการภายใต้แรงกดดัน เครื่องจับเวลา24วินาที? มันไม่ใช่นับถอย—it เป็นชีพของเจตนาของมนุษย์

ความเงียบคือเกมแท้จริง

ฉันได้ยินเสียงปรบเยาะ—แต่ฉันได้ยินความเงียบ และในนั้น รูปแบบจึงปรากฏ เนมาร์ไม่ได้ไปหาดวงจันใหม่—he แผนที่พื้นที่บนสนาม การคว้าแชมป์ไม่ได้ถูกหยิบ—it มาจากความหนาแน่นของโอกาสเท่านั้นที่ผู้สังเก็บเข้าใจเห็น

เพราะเราเข้าใจผิดว่าสถิติคือจิตวิญญา

เราเรียกมันว่า ‘แอนะลิติกส์’ ฉันเรียกว่าการไว้อาลัยด้วยความแม่นยำ กราฟใดๆ ก็เล่าเรื่องราวที่คนอื่นกลัวจะอ่าน: 如何ผู้พิเศษโค้งภายใต้แรงกดดันโดยไม่ตกใจ—but โดยคำนวณ ลูกบอลไม่มายาง—but เส้นทางมันทำ—และเส้นทางนั้น? มันถูกเขียนมาก่อนไซเรนแรก

สภาวะสงบแห่งข้อมูล

ฉันไม่ได้อยู่เงียบเพราะกลัวคน—I อยู่เงียบเพราะไว้วางใจในข้อมูลมากกว่าเสียง อารมณ์ของฉันไม่มีเสียงดัง—it เป็นรูปแบบซ้ำซ้อน ความมั่นมั่งของฉันไม่มีเสน่ห์—it เป็นอำนาจแห่งอัลกอริธึมที่ไม่มีวินาทีหลับตาเลย

หากเราเลิกตามหาแต้มคะแนน?

หากเราเลิกวัดแต้มคะแนน…และเริ่มวัดการดำรงอยู่? หาก ‘ชนะ’ ไม่มาก็แค่อานุภาพ—but เกี่ยวเชิงสมมาตรในความโกลาหล? เธอสามารถซื้อบัตรเข้าชมเกม ผมซื้อเวลาเพื่อมอบไปในความเงียบ—and สิ่งผมพบตรงไหน? bukanแต้มคะแนน— แต่ว่ากวี