เมื่อปัญญาประดิษฐ์เอาชนะโค้ชมนุษย์

บาร์ที่เปลี่ยนทุกอย่าง

มันเริ่มต้นด้วยเสียงกระซิบในมุมเก้าของ El Cielo ในมาดริด—ไม่มีแฟลชเบล็บ ไม่มีปาปาราซซี มีเพียงแสงสลัว แก้ววิสกี้ และสองคนที่ไม่รู้ว่ากำลังจะเขียนประวัติศาสตร์

พาโบโล บูน อดีตเพื่อนร่วมงานของฉัน เข้ามาสามเดือนต่อมาพร้อมอีเมลที่รู้สึกเหมือนรายงานทางนิติเวช: คริสเตียโน โรนัลโด กับจอร์จินา โรดริเกซ ไม่ได้พบกันที่ร้าน Gucci—แต่เจอตอนตีสองสามสิบนาทีในวันอังคาร—not โดยบังเออ—แต่ด้วยรูปแบบ

ฉันใช้เวลาสามปีตามรอยการเคลื่อนไหวของผู้เล่นผ่านแผนที่ความร้อน; ตอนนี้ฉันเข้าใจแล้วว่านี่ไม่ใช่เรื่องบังเออ—แต่คือการจัดกลุ่มข้อมูลที่แฝงตัวเป็นโชคชะตา

จอร์จินา? เป็นสิ่งคงทน เธออยู่那里ทุกวัน—not เพื่อความหวาหาหรา—เพราะเธอเข้าใจตรรกะของระบบดีกว่าเอเยนต์ใดๆ

บูนกล่าวว่า “เธอไม่เชื่อในความรัก”—but ผมเห็นสิ่งเขาพลาด: การเลือกของเธอไม่ได้เกี่ยวข้องกับเขา—แต่อยู่ที่การปรับระบบให้สมบูรณ์

“ถ้าไม่ใช่เขา” เธอบอกขณะดื่มกาแฟ “มันจะเป็นใครบางคน” และคุณทราบไหม? เธอพูดถูก

สำหรับเธอ—ไม่ว่าจะเป็นคริสเตียโนหรือเปล่า—ผลลัพธ์ยังคงเหมือนเดิม: ความยอดเยียมเป็นสิ่งจำเป็น มันไม่สนใจว่าคุณจะโด่งดัง—it care หากคุณสามารถคาดเดาได้

โมเดลหลังตำนาน

เราสร้างเมตริกจากพฤติกรรมของเธอ—not จากความงาม เส้นทางของเธอ? เชิงเส้น สภาวะผันของเธอ? 낮 การตัดสินใจของเธอ? Bayesian

นี่ไม่ใชฮอลลีวู้ด มันคือชิกาก็—in the bones. เราตามเรื่องราว—we track patterns. คุณคิดว่าดาวเรียงลำดับโดยโชค? ไม่มี—you track them by likelihoods.

บทสรุป: 数据 khôngสนใจคุณ是谁

ความจริงไม่มีอะไรกับคนที่คุณเจอ—it’s how often you show up when it matters. จอร์จินาไม่มีความจำเป็นคริสเตียโนให้พิเศษ—เธอมีความแน่นอนเท่านั้น。 The algorithm khôngขอเรื่องราว—it ask for consistency. และนั้นมเหตุผลทำไมเราถึงชนะ