เหตุผลที่แบบจำลองหลอกลวง

การออกแบบอันเงียบของความวุ่นวาย

ฉันมองเกมไม่ผ่านดวงตา แต่ผ่านต้นไม้ถดถอย แต่ละประตูคือจุดข้อมูล; แต่ละผลเสมอคือส่วนเหลือ การแข่งขันรอบที่ 12 ของบราซิล เซรีอาไม่ได้เกิดขึ้นเป็นละคร—มันเกิดขึ้นเป็นรูปแบบแฟรคทัลแห่งเอนโทรปี

สัญญาณแห่งความเหนือกว่า

วิลาโนวา vs อิตาqui: 0–0. เฟโรเวียร์ียา vs อัตเลติโก-เอ็ม: 1–2. เหลักฐานเหล่านี้ไม่ใช่เรื่องบังเออ—มันคือสัญญาณในพื้นผิวเสียง

พลังทางคณิตศาสตร์ของผลเสมอ

มีสิบสองแมตช์เสมอในรอบนี้เพียงรอบเดียว การแข่งขันครึ่งหนึ่งจบลงด้วยคะแนนเท่ากัน—การกบฏเงียบต่อแบบจำลองที่ฝังอยู่บนความฮัป

ผู้พยากรณ์โดยปราศจากเสน่ห์

ไม่มีใครกล่าวเรื่องนี้—ผมก็ไม่เชียร์สำหรับดาว ผมตามรอยแปร์ระหว่างแกน x กับ y,ระหว่างการครอบครองกับจุดแรงกดดัน เมื่ออเมริกาแพ้ Vasco—1–4—I didn’t gasp for glory, I noted the slope.

สิ่งที่จะตามมา?

รอบหน้าจะถูกกำหนดโดยผู้ who holds the silence—not who shouts loudest on Twitter. The model lies because you want it to be beautiful—but beauty is what the data reveals when no one else is looking.