Ang Kuwento ng ‘Kabigatan’

Hindi nabigo si Messi—dalawang titulong Ligue 1 sa dalawang taon ay walang iba kundi tagumpay. Kung isasaalang-alang ang output bawat taon, mas maganda ito kaysa sa anim na taon na walang pangunahing trophy.

Ako si Mike mula sa Chicago—35 taong may degree sa applied math mula Northwestern—gumagawa ako ng Bayesian models para sa mga platform tulad ng ESPN. Kung sinasabi nila na nabigo si Messi, hindi ako naririnig ang emosyon—naririnig ko lang ang noise.

At ang noise ay hindi nakakapasa sa pagsusuri ng modelo.

Ang Kahalagahan ng Konteksto

Bago dumating si Messi, nawala ang PSG sa Ligue 1 matapos limang taon. Nauuwi sila sa kalituhan at naghahanap ng tagumpay.

Hindi siya sumakop ng trono—sumakop siya ng problema na puno ng hangarin.

Oo, walang UEFA Champions League—but let’s be honest: iniisip natin siya batay sa utos ng mitolohiya mula noong panahon ni Barcelona.

Sa katotohanan, hindi siya ang sentro; kasama si Mbappé at Neymar bilang pangunahing manlilikha.

Ang datos ay nagpapatunay: kulang pa rin siya sa mga shot on target bawat 90 minuto kaysa mga kasamahan niya, at mas kaunti ring direkta pagkaka-ambag sa goal-making moments.

Ngunit may twist: patuloy pa rin siyang elite sa assist—sa top 10 among midfielders in Europe habang ginagamit bilang secondary playmaker.

Ito ay hindi kabigatan—ito ay epekto kahit may limitasyon.

Ang Katotohanan Tungkol Sa Penalty Shoots

Seryoso ako: Hindi una o pangalawa si Messi sa penalty duties.* Ang order: Mbappé → Neymar → Messi (lamang kung wala sila).

Kaya nga — ikatlo lang siya. The irony? Sinisisi pa rin siya kapag may problema — pero bakit hindi tinanong kung bakit hindi bigyan ng mas malaking responsibilidad?

Kapag nahuhuli ang Argentina? Sinisisi si Messi. Kapag nabigo ang Barcelona? Isinisigaw ulit ‘si Messi’. Ngayon nawalan sila sa Paris? Sino ba ‘yung iisipin? Bakit hindi tayo sisihin ang referees o defensive coordinators? kasi walang bias ang stats — pero may bias ang tao.

Paghambing Na Walang Paridad – Ronaldo vs Messy Sa PSG?

The idea that Ronaldo had more freedom everywhere is true—but only because he played elsewhere as the primary engine of attack every single time he signed on. At Juventus? Siya’y numero uno with full creative control. At Manchester United? Siya’y lider mula araw- araw—even after coming back from injury breaks before his peak years..

Messi at PSG didn’t have that narrative arc—not because he lacked ability—but because structure dictated otherwise. The system didn’t allow for him to be center stage; it rewarded collective output over individual dominance,… which may explain why they won leagues but couldn’t crack Europe’s biggest stage.